Η ερευνητική ομάδα συνέλεξε πυρήνες από ερευνητικές γεωτρήσεις κοντά στον Πειραιά και τον Κηφισό και χρησιμοποίησε ραδιοχρονολόγηση άνθρακα για να δημιουργήσει το γεωλογικό χρονικό της περιοχής.
Εν αρχή... ήταν ο λόφος!
«Τα αποτελέσματα αυτής της διατομεακής έρευνας γεωαρχαιολογίας καταδεικνύει την αξιοπιστία των κειμένων του Στράβωνα αποκαλύπτοντας ότι ο Πειραιάς ήταν όντως νησί» γράφουν οι ερευνητές στην έγκριτη επιθεώρηση Geology.
«Τα αποτελέσματα αυτής της διατομεακής έρευνας γεωαρχαιολογίας καταδεικνύει την αξιοπιστία των κειμένων του Στράβωνα αποκαλύπτοντας ότι ο Πειραιάς ήταν όντως νησί» γράφουν οι ερευνητές στην έγκριτη επιθεώρηση Geology.
Τη μελέτη στο Geology υπογράφει ο Κοσμάς Παυλόπουλος του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου, η Μαρία Τριανταφύλλου της Σχολής Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και οι συνεργάτες τους από το γαλλικό Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας (CNRS) και το Πανεπιστήμιο Παρισιού 1.
Πριν από 8.000 χρόνια, στην αρχή της Ολόκαινου εποχής, ο Πειραιάς ήταν λόφος συνδεδεμένος με την ηπειρωτική Αττική μέσω μιας γέφυρας ξηράς -μια γεωγραφική διάταξη παρόμοια με τη σημερινή.
Οι αναλύσεις στα δείγματα υπεδάφους δείχνουν ότι η άλλαξε ριζικά στα τέλη της Νεολιθικής εποχής, το διάστημα 4850-3450 π.Χ. Εκείνη την εποχή η στάθμη της Μεσογείου συνέχιζε να ανεβαίνει, μετά τη λήξη της τελευταίας παγετώδους περιόδου.
Πριν από 8.000 χρόνια, στην αρχή της Ολόκαινου εποχής, ο Πειραιάς ήταν λόφος συνδεδεμένος με την ηπειρωτική Αττική μέσω μιας γέφυρας ξηράς -μια γεωγραφική διάταξη παρόμοια με τη σημερινή.
Οι αναλύσεις στα δείγματα υπεδάφους δείχνουν ότι η άλλαξε ριζικά στα τέλη της Νεολιθικής εποχής, το διάστημα 4850-3450 π.Χ. Εκείνη την εποχή η στάθμη της Μεσογείου συνέχιζε να ανεβαίνει, μετά τη λήξη της τελευταίας παγετώδους περιόδου.
Και μετά έγινε το νησί του Πειραιά!
Ο Πειραιάς έγινε έτσι νησί που διαχωριζόταν από την Αθήνα από έναν ρηχό κόλπο. Τη γεωλογία της περιοχής άλλαξαν ξανά τα ποτάμια του Κηφισού και του Κορυδαλλού, των οποίων οι αποθέσεις σχημάτισαν μια λιμνοθάλασσα ανάμεσα στον Πειραιά και την Αθήνα πριν από περίπου 4.000 χρόνια.
Τα ιζήματα των ποταμών συνέχισαν να γεμίζουν τη λιμνοθάλασσα μέχρι τον πέμπτο αιώνα π.Χ, όταν «ο Θεμιστοκλής, ο Κίμων και αργότερα ο Περικλής συνέδεσαν την Αθήνα με τον Πειραιά κατασκευάζοντας δύο "μακρά τείχη", χτισμένα εν μέρει πάνω σε έναν παράκτιο τέλμα που ονομαζόταν Αλίπεδο» αναφέρουν οι ερευνητές.
Τα ευρήματα υποδεικνύουν πάντως ότι το μεγάλο κατασκευαστικό έργο δεν ευθύνεται για την ακόλουθη εξαφάνιση του βάλτου.
Ο Πειραιάς έγινε έτσι νησί που διαχωριζόταν από την Αθήνα από έναν ρηχό κόλπο. Τη γεωλογία της περιοχής άλλαξαν ξανά τα ποτάμια του Κηφισού και του Κορυδαλλού, των οποίων οι αποθέσεις σχημάτισαν μια λιμνοθάλασσα ανάμεσα στον Πειραιά και την Αθήνα πριν από περίπου 4.000 χρόνια.
Τα ιζήματα των ποταμών συνέχισαν να γεμίζουν τη λιμνοθάλασσα μέχρι τον πέμπτο αιώνα π.Χ, όταν «ο Θεμιστοκλής, ο Κίμων και αργότερα ο Περικλής συνέδεσαν την Αθήνα με τον Πειραιά κατασκευάζοντας δύο "μακρά τείχη", χτισμένα εν μέρει πάνω σε έναν παράκτιο τέλμα που ονομαζόταν Αλίπεδο» αναφέρουν οι ερευνητές.
Τα ευρήματα υποδεικνύουν πάντως ότι το μεγάλο κατασκευαστικό έργο δεν ευθύνεται για την ακόλουθη εξαφάνιση του βάλτου.
Πώς το αντιλήφθηκε ο Στράβων;
Πώς όμως μπόρεσε ο Στράβωνας να μαντέψει το γεωλογικό παρελθόν της παράκτιας πόλης. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι ο αρχαίος Πόντιος ιστορικός είτε ήταν πολύ καλός αυτοδίδακτος γεωλόγος, είτε βασίστηκε στην αθηναϊκή προφορική παράδοση, η οποία είχε διατηρήσει με ακρίβεια το γεωλογικό χρονικό της περιοχής.
Η άποψη ότι ο Πειραιάς ήταν κάποτε νησί εμφανίζεται εξάλλου και στο λεξικό του Σουίδα (ή Σούδα) που χρονολογείται στον 10ο αιώνα.
Πηγη:Εφημερίδα Τα ΝέαΠώς όμως μπόρεσε ο Στράβωνας να μαντέψει το γεωλογικό παρελθόν της παράκτιας πόλης. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι ο αρχαίος Πόντιος ιστορικός είτε ήταν πολύ καλός αυτοδίδακτος γεωλόγος, είτε βασίστηκε στην αθηναϊκή προφορική παράδοση, η οποία είχε διατηρήσει με ακρίβεια το γεωλογικό χρονικό της περιοχής.
Η άποψη ότι ο Πειραιάς ήταν κάποτε νησί εμφανίζεται εξάλλου και στο λεξικό του Σουίδα (ή Σούδα) που χρονολογείται στον 10ο αιώνα.